THE TOWN OF MY DREAMS
Peking is the capital of the People’s Republic of China. It is spreads across a vast area. Part of its border is formed by the Great Wall of China, a huge wall which stretches along the mountains. It is the ancient seat of government and a modern industrial and commercial city. The population of Peking is about 10 million people and is still growing, although it is only the second largest city in China.
In 1421 Peking became the imperial capital of the Ming dynasty (1368-1644) and it was during this time that the spacious walled city was built. Like many ancient Chinese cites, the walls and streets were based on the points of the compass. Peking has remained the capital of China since then. With its modern international airport, it is not surprising that Peking has become a popular tourist destination. Peking’s broad, straight streets are crowded with people, bicycles and buses. Very few people own a car. Industries include textiles, steel and engineering.
It is also a city of great cultural importance. There are more than fifty institutes of higher education, including Peking University. It has a famous opera, a ballet and some outstanding museums – The Museum of Chinese History and Gugun Museum. Among the many historical and cultural landmarks in Peking is Square, one of the largest public squares in the world. It is used for political rallies and military parades.
- What is the capital of People’s Republic of China?
- What is the population of Peking?
- Peking is the second largest city in China, isn’t it?
- Has Peking become a popular tourist destination?
- How many institutes are there in this city?
vast – фарох, васеъ, паҳн, калон, кушод
to stretch – тӯл кашидан, кашида шудан, паҳн шудан,
ёзидан, дароз шудан
to remain – боқӣ мондан
landmark – ҳайкал, ёдгорӣ, бинои ёдгорӣ
rally – ҳодиса, рӯйдод, воқеа
ШАҲРИ ОРЗУҲОИ МАН
Пекин – пойтахти Ҷумҳурии мардумии Чин аст. Вай масоҳати васеъ дорад. Қисми марзи онро Дарвозаи бузурги Чин, яъне бузургтарин дарвозае, ки дар канори кӯҳхо доман кашидааст, ба вуҷуд оварда. Ин ҷо, дар даврони қадим ҳукумат амал мекард ва ин маркази муосири саноатӣ ва савдо ба ҳисоб мерафт. Аҳолии Пекин бештар аз 10 миллион буда, то ҳол меафзояд, аммо ин дувумин шаҳри бузурги Чин аст. Дар соли 1421 Пекин пойтахти империяи сулолаи Мин (1368—1644) гардид ва дар ин давра Девори бузург сохта шуд. Чун дар дигар шаҳрҳои қадимаи Чин девор ва кӯчаҳо аз рӯи аломатҳо муқаррар шудааст. Аз он даврон, Пекин чун пойтахти Чин боқӣ монд. Ҷои тааҷҷуб нест, ки Пекин бо фурудгоҳи байналмиллалӣ низ маъруф аст. Кӯчаҳои васеъ ва мустақими Пекин, пур аз одам, дучархасаворон ва автобус аст. Шумораи ками аҳолӣ соҳиби мошин мебошад. Саноаташ соҳиби бахшҳои нассоҷӣ, металургӣ ва мошинсозӣ мебошад.
Ин шаҳри дорои моҳияти маданӣ мебошад. Дар ин ҷо беш аз 50 муассисаҳои таълимӣ, бо назардошти Донишгоҳи Пекин мавҷуд аст. Ин ҷо театри маъруфи опера ва балет, осорхонаҳои таърихии Чин, осорхонаи Гугун воқеъ аст. Миёни ёдгориҳои таърихӣ ва фарҳангӣ дар Чин Майдон – яке аз майдонҳои оммавии дунё мебошад. Вай барои раҳпаймоиҳои ҳарбӣ ва чорабиниҳои сиёсӣ истифода мешавад.
