MY FAVOURITE ENGLISH PAINTER
From early times Englishmen have been great collectors and travellers. The general level of art in Great Britain has always been high. But it has never reached that of France and Italy. Many greatest foreign masters were attracted to Britain by lavish rewards and honours. Among them were the Flemish Anthony Van Dyck, Harts Holbein of German extraction. They were the originators of the brilliant school of English painting.
As for me, William Hogarth is the most colourful figure, whose paintings attract by their singular originality. Hogarth wrote series of paintings which, like acts of a drama, were bound together by a plot. His famous series are “A Harlot’s Progress“, “A Rake’s Progress” and “Marriage a la Mande“. In a few years came another series “Elections“. In them Hogarth displays the English state system, her statesmen and the evil practices going on during election campaigns.
Hogarth didn’t want to follow the vogue and copy the old masters: the truth of life, the every day reality seemed to be of greater importance. He breaks off with the old style. Hogarth is the creator of his own method. His contemporaries called Hogarth’s style the “modern moral subject“. Hogarth’s realism paved new ways for English art.
William Thackeray in his book “The English Humourists of the 18th century” describes William Hogarth in the following way: “…he’s a jovial honest London citizen, stout and sturdy man, who has a proper bourgeas scorn for everything pretentious and false.
- Is the level of art in Great Britain high?
- William Hogarth is the most colourful artist of 18th century, doesn’t he?
- What Hogarth’s series of paintings do you know?
- Did Hogarth create his own method?
- How does William Thackeray describe Hogarth in his book?
level – сатҳ, савия, дараҷа
lavish – сахӣ, босаховат, олиҳиммат, карим, саховатманд
reward – мукофот, инъом, ато, тӯҳфа, ҳадя
vogue – мод, мӯд
contemporary – муосир, ҳамзамон
jovial – шод, шодмон, хурсанд, хуррам, хандон, хушҳол, масрур
stout – диловар, шуҷоатманд, шердил
sturdy – устувор, босабот, матин, тобовар, пурбардошт, боқувват
РАССОМИ АНГЛИСИ ДӮСТДОШТАИ МАН
Ҳанӯз аз замонҳои қадим англисҳо ба ҳайси ҷамъовардандаи коллексия ва саёҳ машҳуранд. Сатҳи умумии санъат дар Бритониёи кабир ҳамеша баланд буд. Аммо он ҳаргиз ба сатҳи санъати Фаронса ва Италия нарасидааст. Аксари рассомони бузурги хориҷӣ ба Бритониё бо туҳфаҳои назаррас ва иззату эҳтиром сафарбар гардиданд. Дар байни онҳо фламандӣ Антонис Ван Дейк ва олмонӣ Хартс Холбейн буданд. Онҳо асосгузорони мактаби боҳашамати бадеии англисӣ ба шумор мерафтанд.
Ба назари ман, Вилям Хогарт шахсияте аст, ки нотакрор ва мумтоз будани расмҳояш ҷолиби диққат аст. Хогарт силсилаи расмҳоеро офаридааст, ки дар он сужет мавқеи асосӣ дорад ва бештари соҳаҳои драмавӣ муҳим аст. Силсилаҳои машҳури ӯ “Мартабаи фоҳишаҳо”, “Мартабаи исрофкор” ва “Издивоҷи мӯдпараст” мебошанд. Пас аз чанд сол силсилаи дигар – “Интихобот” эҷод гардид. Дар он Хогарт системаи давлатии англис, ходимони давлатӣ ва ҷинояткории онҳоро, ки зимни маъракаи интихоботӣ рух додаро фош кардааст. Дар ин асар Хогарт бозгӯи ҳақиқати ҳаёт ва воқеияти рӯзмарраро муҳим донистааст. Ӯ аз сабки куҳан даст мекашад. Хогарт бунёдгузори усули хоси худ мебошад. Ҳамзамононаш сабки Хогартро “ашёи ахлоқӣ-маънавии замонавӣ” ном ниҳодаанд. Реализми Хогарт ҷараёни наверо дар санъати англисӣ ба вуҷуд овард. Вилям Теккер дар китоби “Ҳаҷвнависони англисии садсолаи XVIII” Уилям Хогартро чунин тасвир мекунад: “… ӯ шаҳрванди хушҳоли Лондон, инсони далеру шуҷоатманд ва қавиест, ки ба дабдабаву риёкории буржуазӣ нафрат дошт”.
